مروری بر پیشینه و عملکرد سیاسی ضرغامی
رأی بالایی از مجلس گرفته و دیگر صبحانه خویش را نه با چهره ها، بلکه با معاونان و مشاورانش در وزارت میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی می خورد.
به گزارش سرشیر به نقل از ایسنا، روزنامه «شرق» در ادامه نوشت: عزت الله ضرغامی که پس از رفتن از صداوسیما اسب خویش را برای رسیدن به صندلی ریاست در پاستور زین کرده بود، حالا به یک وزارت خانه کم حاشیه و آرام رضایت داده است. به اصولگرایان نزدیک است؛ اما خویش را از آنان نمی داند، عاشق چگوارا است، مهندسی خوانده، در سپاه بوده و روزی هم در اشغال سفارت آمریکا در تهران دست داشته است. از همان دهه ۷۰ هم فعالیتهای فرهنگی خویش را گسترش داد؛ دو سال معاون وزیر ارشاد بود و از سال ۷۴ تا ۷۶ که دور به دست دوم خردادی ها افتاد، معاونت امور سینمایی این وزارت خانه را برعهده داشت. سال ۷۹ علی لاریجانی او را به صداوسیما برد و معاونت امور مجلس و استان ها را به او داد تا این که دوره لاریجانی در سال ۸۳ به اتمام رسید و ضرغامی ریاست این سازمان عریض و طویل را برعهده گرفت. علی لاریجانی در روز خداحافظی خود با لحنی که مثل همیشه مشخص نبود جدی است یا درحال شوخی کردن است، این گونه اظهار داشت: «عزت زیاد» و رفت.
اختلاف با رؤسای جمهور
۱۰ سال حضور ضرغامی در صداوسیما او را به چهره شناخته شده تری بدل کرد. او سال اول دوره ریاست خویش را با دولت سیدمحمد خاتمی گذراند و هشت سال را با احمدی نژاد سر کرد. مناظره های انتخاباتی سال ۸۸ و آن ۲۰ دقیقه معروفی که نصیب محمود احمدی نژاد شد، در دوره ضرغامی اتفاق افتاد؛ اما او درگفت وگویی با «شرق» گفته بود که در سه سال آخر با احمدی نژاد درگیر بوده است: «به آرشیوهای خودتان رجوع کنید. ببینید چه چیزهایی است که فراموش می شود و بعد ضرغامی متهم می شود به سرویس دادن ویژه به احمدی نژاد. روزنامه اعتماد ملی عکس من و آقای احمدی نژاد را منتشر نموده بود. من گفته بودم وقتی گوشت کیلویی شش هزار تومان است، نمی توانیم بگوییم چهار هزار تومان است که آقای احمدی نژاد می گفت بیایید محل ما، بخرید چهار هزار تومان. یادم است عکس من و احمدی نژاد را کنار هم می گذاشتند و دعوای ما را بزرگ می کردند. آقای احمدی نژاد به رهبری شکایت نمود و در نهایت رهبری دستور دادند که دفتر ایشان مساله را حل کند».
ضرغامی یک سال را هم با دولت حسن روحانی طی کرد؛ اما روابط این دو از همان روزهای اول شکراب بود. در همان سال اول ریاست جمهوری روحانی، او به تلویزیون آمد تا گزارش عملکر صدروزه خویش را به مردم عرضه نماید که شرط گذاری های ضرغامی و روحانی کار را به جایی رساند که درنهایت این برنامه با تأخیر پخش گردید. این دو، بار دیگر هم در جلسه شورایعالی فضای مجازی با هم به اختلاف خوردند. ضرغامی ماجرا را این گونه تعریف می کند: «او یک چیزی گفت و ما یک چیزی گفتیم. بعد دعوا شد. بعد ایشان از جلسه بیرون رفتند. البته اول به من گفتند؛ اما وقتی دیدند من بیرون برو نیستم، جلسه را ترک کردند. بگذریم. هم اکنون با هم دوست شده ایم. سابقا در دعواهایی که در محله ها اتفاق می افتاد، یک بزرگ تر دست دو طرف را می گرفت و می گفت «صلوات». در آن جلسه هم کسی نبود که بگوید صلوات. اگر رهبری به بیانی نمی گفتند صلوات، یا رئیس جمهوری به جلسات نمی آمد یا من نمی آمدم».
ضرغامی در این سال ها بیشتر در همان شورایعالی فضای مجازی و شورایعالی انقلاب فرهنگی حضور داشت و با صبحانه ها و عصرانه هایی که با چهره های سیاسی و اجتماعی می خورد، خویش را همچنان در اخبار نگه داشت. وی همینطور کوشش کرد خویش را خارج از جریان اصولگرا و اصلاح طلب معرفی نماید. ضرغامی به «شرق» اظهار داشته بود: «اصلا من اصولگرا نیستم. اشکال بزرگ ما این است که یک پوست خربزه از ابتدا زیر پای ما انداخته اند که موضع می خواهی بگیری؛ یا اصلاح طلبی یا اصولگرا. من تقسیم بندی های خودم را دارم. من در سیاست آدم ها را به مرد و نامرد تقسیم کردم. تا دلتان بخواهد در اصولگرایان آدم نامرد داریم. یک تقسیم بندی من پرکاری و کم کاری است».
سودای پاستور
ضرغامی در حالی آرام آرام خویش را برای انتخابات سال جاری آماده می کرد که منصور حقیقت پور، مشاور علی لاریجانی، درباره او به طعنه اظهار داشته بود: «دولت قهوه خانه نیست که با صبحانه خوردن بشود مشکلات کشور را حل کرد!».
ضرغامی می توانست در انتخابات سال ۹۶ هم کاندیدا باشد؛ اما رأی کافی را از لیست نامزدهای جمنا (جبهه مردمی نیروهای انقلاب) نیاورد و در اطلاعیه ای اعلام نمود: «با انگیزه اصلاح مدیریت کلان کشور و پاسخ به مطالبات شرافتمندانه مردم و حل مشکلات آنان، دعوت جبهه مردمی انقلاب، برای حضور در انتخابات ریاست جمهوری ۹۶ را پذیرفتم و پایبندی به عقل و تصمیم جمعی آنان را لازمه موفقیت می دانم».
او برای انتخابات سال ۱۴۰۰ اما با آمادگی آمد. او سال پیش اظهار داشته بود: «آنچه به من مربوط می شود، اگر نگوییم سرباز نظام، خودم را یک بازیگر یا بازیکن روی نیمکت نظام می دانم که اگر روزی لازم باشد، به داخل زمین بروم و بازی کنم. طبیعتا خودم را آماده و مهیای این کار می کنم؛ والا روی نیمکت اگر با کت وشلوار بنشینیم و هیچ تمرینی هم نکرده باشیم که فایده ندارد».
راضی به حضور در دولت رئیسی
ضرغامی با نزدیک شدن به پایان دولت دوازدهم عزم خویش را برای رسیدن به پاستور جذب کرد. او که با شعار «زدن زیر میز» در انتخابات ثبت نام کرده بود، از جانب شورای نگهبان احراز صلاحیت نشد؛ اما هیچ اعتراضی نکرد و در سکوت ماند تا این که ابراهیم رئیسی نامش را بعنوان وزیر میراث فرهنگی، گردشگری و صنایع دستی در لیست وزرای خود نوشت. حضور وی در چنین وزارت خانه ای برای همه عجیب بود. او که با رسانه های دنیای جدید آشنا است و از توییتر هم استفاده می نماید، تاکید خود در این وزارت خانه را بر ایجاد و پشتیبانی از استارت آپ ها و اپلیکیشن های قوی در فضای مجازی در سطح بین المللی گذاشت و با ۲۶۲ رأی، یکی از وزرایی شد که بیشترین رأی را از مجلس گرفته است. رئیسی هم برای او سنگ تمام گذاشت و گفت حساب ویژه ای بر روی این وزارت خانه باز کرده است.
وزیر آرام
عزت الله ضرغامی حالا پشت میز وزارت نشسته و برای آن برنامه ریزی می کند؛ هرچند کرونا و وضع اقتصادی مردم، حسابی کاسبی او را کساد کرده است؛ اما آیا او شعار «زیر میز زدن» خویش را فراموش خواهد کرد؟ این گونه به نظر نمی رسد. گویا ضرغامی خود هم به این نتیجه رسیده که فعلاً در دنیای سیاست، شعار «زیر میز زدن» او حداقل تا آخر دولت چهارساله یا هشت ساله ابراهیم رئیسی، کارایی ندارد؛ پس بنابراین آنرا خرج وزارت خانه اش کرده است. او ۱۰ روز پیش اظهار داشته بود: «روی کمک بخش خصوصی در مشورت دهی و اجرای طرح های مهم حساب کرده ام و به یاری خدا و به کمک اصناف زیر میز موانع و مشکلات می زنیم».
محمدعلی ابطحی از فعالان اصلاح طلب و از همکاران سابق ضرغامی هم کوشیده با عرضه چند پیشنهاد به وزیر جدید کمک نماید. وی در اینستاگرام خود در مطلبی با عنوان «هدیه ای از جنس نقد به وزیر رئیسی!» نوشت: «باور کنید گردشگر برای فساد ایران را انتخاب نمی نماید. خیلی جاهای دنیا برای مفاسد آماده اند. البته به جهت اینکه به زور راهی بهشت شوند، هم به ایران نمی آیند. کسانی که به مملکت ما می آیند، به هوای اماکن تاریخی و مذهبی و به عشق طبیعت فوق العاده آن می آیند. آنها می آیند دوری در ایران بزنند و بروند. امربه معروف کردن شان واجب نیست». ضرغامی اخیرا پشت میز جدیدش نشسته است و در سکوت به فعالیت مشغول می باشد، باید دید آیا او می تواند در این وزارت خانه نوپا مانند صداوسیما در چشم باشد یا به «پشت میز نشینی» به جای «زیر میز زدن» بسنده خواهد نمود.
منبع: سرشیر
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب